Wiersz numer jeden: Krwawe przymierze.

Pairing: FrUK, nieco podtekstów. Ma pokazywać dwoistość relacji Anglii i Francji, jakiej się wciąż doszukuję.

Krwawe przymierze

Leżysz obok, uległy

Jak nigdy

Jedynie tej nocy

Jedynie na krótką chwilę

Pozwalasz się zdobyć

Słowa nienawiści

Zaciśnięte pięści

Każdego dnia powtarza się to samo

Lecz każdej nocy jest inaczej

Przychodzisz

Wieszasz płaszcz

Patrzysz na mnie swymi zielonymi oczyma

„Nie myśl, że Cię lubię! Po prostu nie mogłem spać!”

Mówisz, jednak ja znam prawdę

Wiem, że obserwujesz mnie, gdy śpię

Dlatego co noc udaję

Słucham Twego oddechu

Czuję Twą dłoń na moim policzku

Tyle razy walczyliśmy

Tyle razy byliśmy przeciwko sobie

Lecz teraz jest inaczej

Teraz jesteśmy blisko siebie

Jesteśmy razem

Przy wszystkich mówimy jak wrogowie

Udajemy nienawiść

Lecz w samotności...

W samotności jesteśmy kochankami

Twe błękitne oczy patrzą na mnie nieprzerwanie

Oboje udają kogoś innego

Udają wrogów

Udają przeciwników

„Nie dotykaj mnie, żabojadzie”

Tak różne od nocnego błagania o więcej

„Znalazł się gentleman, pijaku”

Tak różne od nocnego całowania każdego palca po kolei

Krwawe przymierze

Krwawe, bo oparte na wojnach

Przymierze jedności

Obietnice, że nikt się nie dowie

Wyniosły, wspaniały gentleman

Narcystyczny kochanek

Pośród ciemności

Stanowią jedność