Wiersz numer szesnaście: Zbiór wspomnień.

Anglia wspomina Amerykę, Francję, Sealand, Japonię i Polskę. Moja próba pisania jako Anglia, kiepska raczej, bo po nieprzespanej nocy.

Zbiór wpomnień

Ten dzień, pełen deszczu

U mnie zawsze jest deszcz, opowiadałem Ci o tym, prawda?

Niedawno się o tym przekonałeś

Jednak ja dobrze pamiętam, jak deszcz mieszał się z łzami

Wtedy łzami smutku

Teraz... Nie, to wcale nie radość

Pamiętam każdy Twój gest

Gest malutkich rączek, malutkich nóżek

Tak szybko rosłeś, tak szybko mnie opuściłeś

Ale teraz znów jesteśmy blisko

Ale ja Cię wcale nie lubię!

Pamiętam jak krzyżowała się nasza broń

Dawne wojny toczone o wszystko

Czasem jedynie dla zasady

I nie naśmiewaj się z mojej kuchni, żabojadzie!

Mi chociaż obiad nie ucieknie z talerza, bo za świeży!

Ale ostatnio, tak niedawno

Gdy widziałem Twe cierpienie

Gdy nie mogłem pomóc, bo sam nie miałem jak żyć

Zrozumiałem, że możemy żyć razem

Ja Cię wcale nie lubię

Ale nie płacz już więcej

Mała plamko w historii tego świata

Tak krótko istniejesz

A to dzięki mnie, prawda?

To ja sprawiłem, że zacząłeś oddychać

Ale tak naprawdę nigdy nie byłeś mój

Od początku wolałeś mnie opuścić

Ale niedługo wrócisz, wiem to

Pamiętam jeszcze

Jak on zmusił Cię do wyjścia do ludzi

Teraz jestem mu wdzięczny, bo poznałem Ciebie

Czemu tak szybko obraliśmy przeciwne drogi?

Teraz jestem szczęśliwy, że znów możemy się przyjaźnić

Pamiętam jak wiele razy mi pomagałeś

Byłem Ci niezmiernie wdzięczny

Lecz okazanie tego słowami byłoby zbyt błahe

Teraz Ty przyjeżdżasz

Szukasz u mnie pomocy

Więc dam Ci ją

Jako dowód mej wdzięczności.