Wiersz numer siedem: Nieśmiertelny szkarłat.

Prusy umiera, jednak nie wszyscy chcą się z tym pogodzić. Swe żale przy jego martwym ciele wylewają Niemcy, Polska, Litwa, Węgry, Francja, Hiszpania.

Nieśmiertelny szkarłat

Karmazynowe oczy zamknięte już na wieki

Białe włosy zwichrzone, rozłożone na pościeli

Strużka krwi i śliny wypływająca z wąskich ust

To już koniec

Chociaż nikt nie pamięta początku

Miałeś być wieczny

Potęga minęła

Już się nie obudzisz

Czemu, bracie?

Czemu nie otwierasz oczu?

Zobacz, Twój kurczaczek biega obok Ciebie

Zaczął dorastać

Proszę, obudź się, zobacz

Wszystko w okół się zmienia

Jeszcze nie doczekałeś momentu, w którym Twa Duma ukazuje się w pełnej krasie

Jeszcze nie wypiliśmy ostatniego piwa

Obudź się, nie możesz się tak wylegiwać cały dzień!

Proszę... Nie zostawiaj mnie...

Totalnie, nie spodziewałem się tego po Tobie

Jak można być, generalnie, takim egoistą?

Obudź się, Ty Pruska zarazo!

Wiem, że jakby nigdy Ci tego nie mówiłem...

Ale wcale Cię nie nienawidzę, wiesz?

Tylko mnie totalnie wnerwiasz...

Nic nie odpowiesz?

Nie będziesz się ze mnie nabijał?

To generalnie nie fair!

Zostawiasz nas tu wszystkich

A sam będziesz sobie spał!

Już zawsze...

Już zawsze będziesz totalnie spał...

Może Cię nienawidziłem

Może jednak pod Grunwaldem przesadziliśmy

Ale teraz już mogło być wszystko dobrze

Gdybyśmy mieli czas...

Może nawet bym Ci wszystko wybaczył...

Może byśmy się zaprzyjaźnili

Jak się obudzisz to dam Ci miodu pitnego, dobrze?

Jest dużo słodszy niż to Twoje piwo

Jeszcze nie zdążyłem Ci tego powiedzieć

Ale chyba już Cię nie nienawidzę

Więc obudź się...

Ale nie... Ty już się nie obudzisz...

Jak zaraz nie wstaniesz to dostaniesz patelnią, w ten Twój pusty pruski łeb!

Ja nie żartuję!

Naprawdę...

No obudź się!

Pamiętasz jak kiedyś chciałeś iść ze mną na polowanie,

A ja się nie zgodziłam?

Pójdziemy razem jak tylko się obudzisz

Proszę, obiecuję, że już nie będę Cię bić...

Zaprzyjaźnimy się jak za  dawnych czasów...

Tylko obudź się...

Chyba, że naprawdę chcesz nas zostawić...

Mon ami, zostawiłeś nas

Czemu?

Tyle butelek jeszcze zamkniętych

Tyle kobiet jeszcze nietkniętych

A Twe oczy już zamknięte

Czemu?

Obudź się i wróć do nas

Zabawimy się jak za dawnych lat

Mi amigo, gdzie jesteś teraz?

Zagram Ci na gitarze, dobrze?

I jeszcze się obudzisz

Napijemy się razem

I pośpiewamy jakieś głupoty

Poderwiesz kilka dziewczyn

W końcu jesteś jeszcze młody

Obudź się!

Nie wolno Ci nas zostawić...

Tyle łez wylanych

Po jednym człowieku

Przyjaciele i wrogowie we wspólnej żałobie

Lecz czy zdążyłeś kogoś pokochać?

Może jeszcze otworzysz oczy

I ujrzysz piękno w zielonym spojrzeniu?

Czemu jesteś głuchy na błagania wszystkich?

Teraz już za późno

Trumna powoli schodzi pod ziemię

Najpiękniejsze kwiaty człowiek dostaje na swoim pogrzebie

A Ty dostałeś ich tak wiele

Gdybyś tylko wiedział

Gdyby tylko zdążyli Ci powiedzieć

Co naprawdę czują

Ale teraz opowieść się kończy

Koenigreich Preussen

Auf wiedersehen