Wiersz numer trzy: Potępienie życia.

Tęsknota Francji za Joanną D'Arc. Mało związane z historią, bardziej psychologiczne. Starałam się skupić na smutku i cierpieniu.

Potępienie życia

Potęga bijąca z jej oblicza

Czyż to nie to za czym tęsknisz?

Czyż to nie to, co kochasz?

Ta mądrość, to piękno

Czyż nie tego potrzebujesz?

Czyż nie tego pragniesz?

Obserwujesz jej plecy, gdy się oddala

Patrzysz na jej usta, gdy wydaje rozkazy

Podziwiasz każdy ruch jej dłoni gdy podpisuje list

Czyż nie jest jedyną, którą kochasz?

Czyż nie jest jedyną, którą pragniesz mieć u swego boku?

Wiedziałeś, że życie jej nieporównanie krótkie z Twym będzie

Przeklinałeś nieśmiertelność w każdej sekundzie życia bez niej

Jednak nie wiedziałeś, że utracisz ją tak szybko

Gdy miłość odeszła życie stało się cierpieniem

Ona też Cię kochała

Lecz inaczej niż każdy kocha

Była gotowa za Ciebie umrzeć

Lecz zginęła przez to, że Ty jej nie uratowałeś

Przetrwałeś dzięki niej

Ona umarła bez Ciebie

Każda sekunda życia jest ciągiem wyrzutów sumienia

Udajesz wesołego, lecz każdą noc przepłakujesz

Nie mogłęś sobie wybaczyć, że zapomniałeś o niej na tak długo

Teraz wspomnienie o niej powróciło

Roztopiło serce

A tysiące ostrzy się w nie wbiło

Szukasz towarzystwa, gdyż samotność sprawia ból

Dawnego wroga przyjacielem się stałeś

Zbyt wielkie cierpienie, zbyt bolesna samotność

Sprawiła, że już nikogo nie pokochasz

Lecz wciąż szukasz towarzystwa, choćby na noc jedną

Niemoralne pragnienia, budzące się, by nie pozwolić łzom się przelewać

Kiedy ostatnio noc spędziłeś sam?

Czy pamiętasz imię, którejś z tych kobiet?

Czy pamiętasz twarz, któregoś z tych mężczyzn?

Pamiętasz jedynie imię jednej kobiety

I mężczyzny, który przypomniał Ci o niej

Jej śmierć i Twe życie

Oto Twe brzemie na wieczność