Wiersz numer sześć: Słowa niewypowiedziane.

AU. Arthur umiera. W kolejności: Alfred, Francis, Peter i Kiku myślą o tym, czego nie zdążyli mu powiedzieć, gdy żył.

Słowa niewypowiedziane

Gdy teraz siedzę na tej ławce, obok Twego grobu

Mam Ci tak wiele do powiedzenia

Twoje jedzenie naprawdę mi smakowało

Przepraszam za bunt przeciw Tobie

Zawsze byłeś mi bratem

Żegnaj, Arthurze

Gdy teraz siedzę na tej ławce, obok Twego grobu

Wiem jak wielu rzeczy Ci nie powiedziałem

Byłeś taki słodki, gdy się denerwowałeś

I nazywałeś mnie „Żabojadem”

Zawsze Cię kochałem

Żegnaj, Arthurze

Gdy teraz siedzę na tej ławce, obok Twego grobu

Tak wielu rzeczy żałuję

Przepraszam, że zawsze Cię wyzywałem

Chociaż żyję dzięki Tobie

Zawsze byłeś dla mnie wzorem

Żegnaj, Arthurze

Gdy teraz siedzę na tej ławce, obok Twego grobu

Tak wiele rzeczy chcę wyszeptać do Twego ucha

Byłeś moim najlepszym przyjacielem

Razem podziwialiśmy kwiaty wiśni

Zawsze dawałeś mi szczęście

Żegnaj, Arthurze